Over de drempel

Mijn schrijfdocent is bij Koffietijd te gast om haar boek ‘volle bloei‘ te promoten. Haar, speciaal voor deze gelegenheid gekochte jurk, zwart met rode klaprozen, spat van het scherm. Ook de twee dames voor haar spatten van het scherm. Niet door hun verschijning. Maar door de ontluisterende informatie die ze met de kijkers delen.

De één weet te vertellen dat achtentachtig tot negentig procent van alle Nederlandse straatnamen die vernoemd zijn naar een persoon, vernoemd zijn naar een man. De ander, van oorsprong een geschiedenis docente, vindt dat ook in onze geschiedschrijving de verhalen over de vrouwelijke helft van de samenleving wordt ondervertegenwoordigd. Ze heeft daarom de F-site in het leven geroepen. Best een stoere naam voor een site waar onze geschiedenis wordt aangevuld met vrouwelijke bijdragen.

Zo blijkt dat ons beeld van de oerman en oervrouw iets genuanceerder ligt dan gedacht. De rol van het jagen en verzamelen was kennelijk toch iets anders verdeeld over de beide seksen. De jager was sowieso niet zo’n jager maar eerder een vanger van kleine dieren en een soort aaseter (vooral zieke dieren werden opgepeuzeld). Niet zo stoer en fysiek dus. En zowel mannen als vrouwen speelden bij deze jacht een grote rol. Het allerinteressantst vind ik nog de reactie van de jongens in haar klas als ze dit verhaal vertelde. Die waren echt compleet van slag en konden – of wilden – het niet geloven. De deur ging dicht.

Waarschijnlijk reageren ze hetzelfde als mijn eega als ik met hem in gesprek ga over het marktdenken. Hij is fervent aanhanger van het liberale gedachtengoed en als ik dat op wat voor manier dan ook ter discussie stel, dan is het huis te klein. Dan heb ik er niks van begrepen of mag ik er niks over zeggen, want ik heb tenslotte geen economie gestudeerd. De deur gaat dicht.

Ik denk aan mijn eigen overtuigingen en weet dat ook ik het niet aangenaam vind als daar aan gemorreld wordt. Voor mij is het als horen dat Sinterklaas niet bestaat. Ik zie mezelf nog helemaal ontgoocheld staan voor de strijkplank en mijn moeder. Terwijl op dat moment de bodem onder mijn voeten wegzakte, ging zij doodgemoedereerd verder met de strijk alsof ze niks bijzonders verteld had. Dit was voor mij de eerste keer dat ik bewust in aanraking kwam met een ander wereldbeeld. Een schokkende ervaring en zeker op dat moment alles behalve fijn.

Tegelijkertijd opende dat nieuwe wereldbeeld deuren. Het leerde mij alerter kijken en niet alles voor zoete koek aan te nemen. Niet alles wat een volwassene je vertelt is per definitie waar. Wijze lessen dus.

Dat gevoel van totale ontreddering, even geen houvast, is voor mij nog steeds een seintje. Als ik dat voel, dan stuit ik op de grenzen van mijn wereldbeeld. En dan moet ik heel bewust tegen mezelf zeggen; dit is misschien niet fijn, maar wel goed, het leert je breder te kijken, doe de deur niet dicht, stap er maar doorheen.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen. Wanneer krijg jij dit seintje? Misschien al bij dit stukje. En wat doe jij dan? Doe je de deur dicht of stap je over de drempel.

Wil je jouw verhaal delen? Stuur ze naar me toe. Ik lees ze graag.