Overpeinzingen

Wachten, wachten, wachten.
Aanpassen, wachten, aanpassen.
Ineens alles tegelijk.
Ineens iedereen weg.
Jij alleen met een berg losse eindjes of veelbelovende beginnetjes.
Ineens overvallen door zeeën van tijd.
Niet weten waar te beginnen en dus lukraak met iets aan de slag gaan.

En natuurlijk blijkt dat achteraf het minst interessante te zijn voor jouw lange termijn plan. Want ergens zit dat plan natuurlijk wel. Verstopt onder al die flexibiliteit en dat aanpassingsvermogen. Achter al die zorg- en huishoudelijke taken sluimert heus voorzichtig een ambitieuzere daginvulling. Alleen is ie zo bedolven onder de wasjes, de gastjes en de lastjes dat je hem niet goed meer weet te vinden.

Dus als dan ineens de tijd daar is, zomaar midden op een dag, midden in een week, midden tussen de boodschappen, de gesprekjes, de aansporingen om iets aan school te gaan doen. Dan is dat plan ver te zoeken. Zit het opgesloten ergens diep van binnen. Uit het zicht onttrokken door al die lagen stof van al die dagen dat je plan op de plank bleef liggen.

Ik geloof dat het tijd wordt om mezelf, mijn dromen en ambities serieus te nemen. Om mijn eigen plan te gaan trekken. Startend bij een eigen dagindeling met eigen doelen. Ik ben immers net zo belangrijk als ieder ander.

Foto: schilderij ‘Der Zaun’ van Armando in Museum Voorlinden Wassenaar